تله

یا نور قبل نور

کاه گل مثل گل بود

نه گلی بر سر

نه گلی در سر

چون بلبلی در بوستان

سرشار از شادمانی

چون حرکت باد در برگهای درخت چنار

همان جایی که آب در جوی خاکی مسیر پیماید

نه در لوله و جوی سیمان

کندتر رفتن برکت داشت

همانطور که تندتر ما را زودتر نرساید

کمی بالاتر فکر بهتر

نه تله گذاری برای گرفتاری

نه تله ای برای رسیدن به غذایی

او می داند و رزق را می داند

و تنها باید بخواهیم و کوشش کنیم

تله و دام بنه

ریسمان باز کند از دست و پا

تا فراز یابی

کال

یا محبوب

کمی راه را گذشته 

اندر خم بسیار تنگ گیر آمده اند

کمال را در گودال کال

یافتن بسیار کمی مشکل یافته اند

لبه پرتگاه را کمی جابجا دیده اند

همچنان آنجا و سرگیجه

پایین تر را ندیدن سر شکستن

کمال را یافتن در سر به هوایی نیست

عمیق اندیشیدن نشانه است

کال نباشی خاطرخواه داری

نیش را نوش داری

پیش همه سر بلندی

هرکدام در خود سنگینی

آماده

یا منان

حسن روحانی که با کلمات زیبا و خلاف خود توانست دولت را 8 سال در دست بگیرد و بر خلاف اسمش امید را در مردم کشت و برای همه جای یک سوال بزرگ بجای گذاشت که چه اقدام این دولت با تدبیر می خواند حالا که همه چیز را به عقب و گاه نابود کرده از پیشرفت هسته ای تا بیکار کردن دانشمندان هسته ای و فضایی گرفته تا بی ارزش کردن پول ملی و نابودی رابطه با همسایگان و دوستان و هچنین نساختن مسکن خالی کردن سفره مردم و بورس و خودرو و هر چیزی که فکر کنید ... دیروز در کمال ناباوری بجای عذرخواهی از مردم طلب خسته نباشید داشت آخر کسی که بیش از یکسال در پشت دیوار شیشه ای بوده و حتی افتتاح طرح های دیگران را از همان اتاق انجام میدهد و هنوز جرات بیرون آمدن ندارد از کرونا تا مردم و ... همه او را زشت میدارند واقعا که جای تعجب است بدتر اینکه با این همه ولنگاری که داشته از کمکاریهای مزمن تا آدرس غلط دادن دروغ شاخدار صبح جمعه فهمیدم و ... برای چی باید خسته شده باشد تا گفتن داشته باشد با گزارشی که دیوان داد بنظرم باید برای اینهمه ترک فعل و رها شدگی کشور ایشان را و دولتش را محاکمه و بعلت تقصیرها و قصورهای عملکردی او را به حبس فرستاد و یک اردوی کار اجباری هم کنارش باشد تا بفهمد که کارگران و معدنچی ها و میلیونها انسانی که بخاطر نابلدی او زندگیشان نابود و فلج شده چگونه خسته شدن و خسته نباشید نشنیدن از او چه نکشیده اند واقعا رو که نیست از سنگ پا هم گذشته واقعا....!!؟

حالا این نا آدم دروغگو می گوید همه چیز را برای دولت آینده آماده کرده و دولت جدید هیچ مشکلی در تامین کالاهای اساسی ندارد دولتی که در زمان حیات خودش هیچ چیز را آباد و آماده نکرده  حالا برای دولت جدید بجای هشدار که هیچ چیز بر قرار نیست بشارت آماده بودن می دهد

این سخن او را جدی نگیرید به همان دلیل که همه چیز را به بورس بسپارید ایشان و هزاران وعده او برعکس بود

ایشان کلا بر عکس است

واژگون! واژگون

شناخت

یا اکرم الاکرمین

دنیایی که تو را ساخته چرا نمی شناسی

دنیایی که تو را نساخته چرا نمی شناسی

اینجا بسیار تنگ است

ساختن و نساختن اش یکی می نماید

چه بدانی، چه ندانی، چه بخواهی، چه نخواهی، چه بگویی و چه نگویی

من در عجب باشم یا نباشم همین است

تک بودن و تخت بودن چه فرق است

وقتی هر دو بناست یک راه را بروند

تنها نباشید

وقتی که دیگرانی هستند!

مدرسه

بنام بخشایشگر بی همتا

هنوز آنروز را فراموش نمی کنم یعنی نمی شود فراموش کرد، پدرم میخ میکرد و من دانه می انداختم! آن زمانها  کشت کولک(پنبه) در منطقه رسم بود که زمین را با وسیله ای که میخ کولک کاری می نامیدند زمین را سوراخ می کردند عمق میخ حدود 10 سانتی متر می شد و قطری حدود یک سانت داشت. سپس فردی دیگر که معمولاً کودکان بودند دانه های پنبه را که شب خیسانده بودند و آماده سبز شدن بودن(نیکو کرده بودند) را داخل آن سوراخهای منظم که در یک خط و کامل ردیف بود می ریختند هر سوراخ فقط یک دانه نه بیشتر! فلسفه کار را درست نمی دانم نیروی کار ارزان بود یا زمین سفت بود یا اقتصادی بود که هیچ دانه ای بدون سبز شدن نباشد یا بعلت خشک بودن منطقه بود که چنین کشت می کردند کار بسیار مشقت آوری بود که همه کولک کاران چه میخ زن چه دانه انداز ناراضی بودند ولی هرچه بود چنین بود و روزگاری سخت بود.

بروم سر وقت کشت خدا بیآمرز پدرم که تازه شغل کشاورزی را اختیار کرده بود دستش مثل میخ زنهای ماهر تند نبود آنها دو نفر دانه انداز هرچه هم سریع بودند گاهی عقب می افتادند ولی من تنهایی تمام سوراخهایی که او آهسته می توانست ایجاد کند را در یک لحظه دانه می انداختم و بیشتر وقت هم بیکار بودم و چقدر دانه انداز خوشحال است که نه اینکه عقب نیست بلکه در تمام زمان کار استراحت کند.

در هر حال آن روز فراموش نشدنی داشتیم در زمین قد خیابان (همه قطعات زمینها یک نام داشت برای آدرس دادن و... ) در حال کشت بودیم که حسین ذوالفقاری با موتور آمد آنجا پدرم را مخاطب قرار داد که ما در ناصریه(روستهای هم جوار روستای ما جمشیدآباد) سپاه دانش(سرباز معلم) آورده ایم پسرت را نمی خواهی بفرستی مدرسه درس بخواند و فردا بی سواد نباشد. پدرم گفت داریم کار می کنیم پس کولکاری و کشت و کار چی می شود؟!  با هم مقداری مذاکره کردند و پدر اجازه داد که کار تعطیل شود و من برم مدرسه.

باید یادآور شوم که زمان پنبه کاری فروردین است یعنی آن سال من و بقیه بچه ها برای اولین با پا در مدرسه می گذاشتیم بجای مهر فروردین رفتیم مدرسه چه روزی از ماه بوده نمی دانم حتماً تعطیلات نوروزی تمام شده بوده و حدود بیستم ماه باید بوده باشد!

نشستم پشت موتورش و رفتیم ناصریه خانه پدر حسین ، او هم یک اتاق کوچک را اختصاص داده بودند به کلاس و معلم هم نمی دانم کجا زندگی می کرد یا مهمان بود تا سامان گرفتن  مدرسه، حسین رفت با موتور از روستاهای اطراف و دانش آموز آورد تا بالاخره کلاس و مدرسه تشکیل شد.

چون هنوز نه میزی و نه نیمکتی داشتیم همه ما و معلم همه روی دیوار حیاط منرل علی محمد حسن (پدر حسین ذوالفقاری) نشستیم و باب آشنایی شروع شد و چون روز اول بود هر کدام از جایی و همه به نوعی با هم غریب بودیم تا نزدیک ظهر کار دانش آموز پیدا کردن و آوردن و این شروع ادامه داشت و معلم هم چون دفتر و کتاب و تخته ای نبود ما را با بازی لنگ لنگک چشم بسته سر گرم کرد، یعنی یک نفر (دانش آموزان اولی و نو و از هر سنخ) چشمش را می بستند و باید بصورت لنگ لنگ ( لی لی) کردن و یک پایی برود و دست بزند به دیگر بچه ها هر کس در آن محیط بهش دست می خورد می سوخت و باید جایش با فرد چشم بسته عوض می شد.

کار نداریم بالاخره در این بازی من بعد چه مدت سوختم و چشم ام را بستند و راهی میدان شدم که چون خیلی خیره بودم و با سرعت می رفتم و بی دقتی کردم سرم را کوبیدم به دیوار و چنان روز اول مدرسه برایم کوفت شد که نگو گریه و اشک و باد کردن پیشانی همه بر سرم آوار شد.

ترس معلم از دسته گلی که آب داده در چهره اش پیدا بود و ما که از این چیزها جا نمی خوردیم با اشاره و لکنت زبان رساندیم که مهم نیست آنروز مدرسه تعطیل شد و آمدیم خانه و تا روز بعد!

بالاخره روز اول مدرسه هرچند با کار شروع شد ولی بازی آن برایم سرشکستنک داشت و هنوز وقتی فکر میکنم جای آن کوفتگی درد میکند!!!